سرنوشت طرح تسهیل در انتظار تعیین تکلیف شرکت قضات در آزمون وکالت

گفتاری از شریعتی: همیشه مصلحت، روپوش دروغین زیبایی بوده است، تا دشمنان «حقیقت»، حقیقت را در درونش مدفون کنند و همیشه «مصلحت» تیغ شرعی بوده است تا حقیقت را رو به قبله ذبح کنند که مصلحت، همیشه مونتاژ دین و دنیا بوده است. « … آن‌چه گفتی حقیقت است، راست می‌گویی، خوب تحلیل کردی و نظریه ‌است، کاملا نظریه اسلام است. اما … مصلحت نیست!» این منطق کیست؟ این مصلحت‌اندیش و منطقش، دشمن و مخالف علی [ع] است، و با همین ابزار و ضربه است که علی (ع) خانه‌نشین می‌شود. «خالدبن ولید»، جنایت کرده است. «مالک بن نویره» را کشته و همان‌جا با زنش خوابیده است، پس باید حد بخورد، اما مصلحت نیست! «عبدالرحمن بن عوف»، پول‌پرست و تجملی و اشرافی است و باید کنارش زد، اما مصلحت نیست! «علی [ع] اگر مهار شتر خلافت را به‌دست بگیرد، آن‌را بر راهش می‌برد»، از همه عالم‌تر است، باتقوا‌تر است، بیش‌تر از همه به اسلام خدمت کرده است، بهتر از همه قرآن را می‌فهمد … آری، اما مخالف زیاد دارد، اشراف تازه مسلمان از شمشیرش در جنگ‌های عصر پیغمبر [ص] کینه دارند، برای خلافت مصلحت نیست … بنی‌امیه در تمام طول حکومتشان جنایت کردند و از درون به اسلام ضربه‌ها زدند، اما قوی هستند، باید به آن‌ها پست داد. چون مصلحت نیست! و هنوز هم همین «مصلحت نیست»ها را چون سدی در برابر همه جنبش‌ها و کوشش‌ها می‌بینیم. می‌گوید: فلان کتاب پر از روایات مجعول است. افکار را خراب می‌کند، ضررش از هر کتاب ردیه‌ای برای عقاید مردم این زمان بیش‌تر است. می‌پرسیم پس بفرمایید تا مردم بدانند و با خواندنش منحرف نشوند، جوانان نخوانند تا با خواندنش به اسلام بدبین نشوند! بله، ولی… خوب… مصلحت نیست! می‌گوید: سینه‌زنی و قمه‌زنی و تیغ‌زنی و جریده‌کشی و نعش‌بندی و این حرکات با اسلام سازگار نیست، لخت شدن مردها در انظار، آسیب زدن به بدن، شرعا جایز نیست، می‌گوییم: پس اعلام بفرمایید تا نکنند، مخالفان اسلام و تشیع نبینند، شما خودتان درستش کنید تا دیگران جور دیگری جمعش نکنند… «می‌فرماید» بله، ولی … مصحلت نیست. اعتراف می‌کند که: این جور وعظ و تبلیغ دیگر برای این زمان موثر نیست، در برابر هجوم تبلیغات غیر مذهبی و ضدمذهبی و مجهز به آخرین وسایل ارتباطی و آموزشی و تبلیغی و شیوه‌های هنری و فنی و علمی جدید نمی‌تواند مقاومت کند و از اسلام دفاع اثر بخشی کند، باید فیلم را، تلویزیون را، تئاتر را، رادیو را در خدمت بیان جدید مذهب آورد. خوشحال می‌شوی از این‌همه روشن‌بینی و هوشیاری و احساس زمان و نیاز زمان و قدرت نقد تحلیل اجتماعی و پیشنهاد می‌کنی که: اشکالی ندارد ما حاضریم هرکاری از دستمان برمی‌آید، در این راه انجام دهیم. بلافاصله: بله، ولی هنوز زود است، فعلا مصلحت نیست! مصلحت نیست. مصلحت نیست، مصلحت نیست. آری، حقیقت نیست، اما مصلحت است، حقیقت است، اما مصلحت نیست: این است شعار «تشیع مصلحت». تشیع مصلحت، نابودکننده تشیع حقیقت است، همچنان‌که در تاریخ اسلام، اسلام حقیقت، قربانی اسلام مصلحت شد، که آغاز نبرد میان مصلحت و حقیقت در سقیفه بود. و مصلحت پیروز شد، و از همان‌جا، همچنان‌ ادامه دارد، و همچون دو خطی که از یک نقطه آغاز می‌شوند و با زاویه یک‌درجه‌یی از هم دور می‌شوند و هرچه می گذرد، فاصله بیش‌تر می‌شود و بیش‌تر تا فاصله حقیقت و مصلحت، می‌شود فاصله ظلم و عدل، امامت و استبداد، جمود و اجتهاد، ذلت و عزت، …. یعنی گذشته و حال. امروز مسؤولیت همه روشن است، با هر عالم و تاجر و روشنفکر و مردمی صحبت می‌کنی، حقیقت‌ها و مسؤولیت‌ها را می‌شناسد، اما در عمل، مصلحت نمی‌داند! چون می‌خواهد زندگی کند و ضمن داشتن رفاه و حقوق و بازار، می‌خواهد به نوعی دینش را هم داشته باشد. علی [ع] و حسین [ع] و اهل بیت [ع] را هم به عنوان قوت قلب و زینت دنیا و تسلیت آخرت، بی‌ضرر و بی‌خرج، یدک بکشد! این است که برای گریز از تمامی مسؤولیت‌های شیعه بودن، مذهب مسؤولیت راه حل‌هایی ساخته‌اند و می‌سازند، تا خوابشان نیا شوید. من که تمام عمر شاهد قربانی شدن و پایمال شدن حقیقت‌ها، به وسیله انسان‌های مصلحت‌پرست بوده‌ام، در مورد مصلحت عقده پیدا کرده‌ام و اعتقاد یافته‌ام که: هیچ چیز غیر از خود حقیقت، مصلحت نیست.